Gönülün Gözleri Şiiri - Selahattin Ölmez

Gönülün Gözleri
Yirmi yıl geçmişti aradan,
Gecen zaman,zaman değildi, Gönül için sıradan,
O mahrum büyümüştü çünkü babadan,
Baba sevgisinden,başını okşayan şefkatli elden….

Bakıyordu Panodaki ismine Gönül,
Babasının hayalini çiziyordu mavi,mavi,
Gökkuşağının yedi rengi içine.
Uzatıyordu ellerine, dokunmak istiyordu ellerine,
Yoktu babası,yoktu,
Cevap vermiyordu suallerine….

Yüreğini kemiriyordu Gönül'ün için,için
Yokluğu cehennem olmuştu Gönül'e özlenen babası için….

Bir köşede izini bulurum diye,
Çıkıp gelmişti Gönül İsdemir'e.
Gözleri ufka dalmış,özlemini gömmüştü yüreğine,
Bir umut vardı hayallerinde,
Soruyordu tanıyanlara babam nasıl biriydi diye….
Haykırıyordu adeta,
Yıllarca bekledim gelmedin diye….
Yıllarca önce bıraktın seni burada diye…

Gönül büyümüştü,
Önce gelin olmuştu sonra ana,
Çocuğunu almış,almış ta kucağına
Babasından bir eser kalmıştır diye
Gelmiş,adının verildiği yüksek fırına….

Dilleri değil gözleri konuşuyordu Gönül'ün,
Diyordu;
Seni ne kadar özlediğimi bilesin,
Yaşasaydın,dağları tepeleri devirirde gelirdin,
Akdeniz kokan terinle selam verirdin,
Bakışların dalga,dalga olurdu bakar iken gözlerin,
Gittin baba gittin geri gelmedin….

Bir kuş oluyor ruhun, konuyor saçlarıma,
Torununun da hakkı var,seni tanımaya,
Onun için geldim senden izler bulmaya,
Senin dostlarına hatır sormaya,
Düştüğün yerlerde dua etmeye, el açmaya hüdaya,
Duaları yolluyorum,yolluyorum semaya,
Sana olan özlemimi anlatsın diye….