Gönüllü Esaret... Sana Ne Yar...

Mühürlenen dudaklarım tövbesini bozmuyorken
Her bir harf hicaz makamında düşüyor satırlara.
Artçı sarsıntılarının belasından kurtulamamış yüreğim
İti azmış ayaz sokaklara atıyor bedenimi…

Dışarıdan göründüğü gibi değil hiç bir şey
Kalabalıkların tenhasında nefesim daralıyor
Özlem tavan yaptıkça sitem artıyor
Acının kıvamı yoğunlaşıyor...

Yolculuğa çıkıyorum zamanın solmuş yaprakları arasında
Üzerine bastığım her bir günün sesi
Can kırıkları olarak yansıyor kulaklarıma
Adın dilimde zikir, gönül ferman dinlemiyor…

Umutsuz sabahlara açılmayan gözlerimi,
Güneş nankörlükle ithamda…
Sen, geceye bakan yanısın sevdamın,
Yürek kararmış, gün aydınlığını neyleyim…

Mahpus edilmişken yokluğuna,
Razı değilim yar! Sözünden, gözünden, gönlünden firara…

Müebbet kapanmış kirpiklerim,
Katresinde aşk taşıyan gözyaşlarıyla…
Yetim duygularımı ölür mü sandın?
Gün be gün büyütüyorum anne sıcaklığıyla…