Gönüller Ağlıyor Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Ey benim ey gönlüm kalk, burdan gidelim
Bir bilinmezlik var, ah ne edelim
Sersefil olduk biz, çoktur çilemiz
Bu dert çekilmiyor, gayrı göçelim

Derdimiz, çilemiz çığlık denizi
Şu sömüren düzen, yakıyor bizi
Bu tecelli değil, bu yazgı değil
Şu vurgun düzeni, eziyor bizi

Şu korku düzenin hangi nesini?
Nesini anlatsam dert ötesini?
İçi hep kan akan, içi hep yanan
Benim yüreğimin hangi nesini?

Çoğalan dert gibi ahım durmuyor
Sömürü düzenini halkı yakıyor
Hangisini desem, oy hangisini?
Doğudan, batıdan çile akıyor

Bak gücüm yetmiyor! Zulüm bitmiyor
Gönüller ağlıyor, diller susmuyor
Dertlerin diliyiz, şiirlere dizi
Ağlasak olmuyor, gülsek olmuyor

Kör olmuş yürekler duymak bilmiyor
İşçinin derdini kimse sormuyor
Köylünün üstüne zulüm çökmüş
Barajlar çoğaldı, çaylar akmıyor

Şu dertleri yazan divit kalemdir
Bu ne yazgıdır, nede ameldir
İçime sığmıyor, şu hurafeler
Sömüren olmasa yaşam güzeldir

Hiç çalışmaz etmez, o fors yapıyor
Patronlar, ağlar halkı eziyor
Dertli Çobanoğlu ömür törpüsü
Acıyla bezenmiş "ah, vah" ediyor

Mehmet Çobanoğlu
26.02.2023
İstanbul