Gönülle Sohbet Şiiri - Aydın Ahmet

Gönül giyemezsin sen bu esvabı
Bir çulun üstünde çıplak yatarsın
Dikenli yollarda bir tek çorabı
Bulamaz her şeyi bir gün satarsın

Bir zehri bal diye kendine sundun
Sen gibi sevecek diye avundun
O bal böceğinden bilmem ne buldun
İğnesinde saklı zehri tadarsın

Bir güneş altında yandın kavruldun
Harman yeri oldun, yelde savruldun
Ne bir hisse aldın ne de duruldun
Güz güneşi gibi erken batarsın

Aşkın iplerini aldı eline
Bağladı gönlünü zülfün teline
Bilirim razısın her emeline
Ateşi elinle çıplak tutarsın

Sana bıraktığı mirastır keder
İçinde aşkını etse de heder
O yanmasın diye sineni siper
Eder de kendini oda atarsın

Bir kişiyi sever, o da kendini
Yıksan da kıymetsiz kendi bendini
Dönülmez savaşa aşk neferini
Düşünmeden mangasına katarsın

Ne söyledi ise hep kendi haklı
Bilmez ki içimde neleri saklı
O için felekle kanlı bıçaklı
Sulh olmaz davada kavga tutarsın

Sen gibi hiç kimse sevemez onu
Bu yüzden getirdin kendi sonunu
Bir körebe gibi aşk oyununu
O sobeler sende nöbet tutarsın

Bilmem ne gün gelir aklın başına
Hep beni alırsın kendi karşına
Koyup ümitleri sabır taşına
Bir ezer bir döver sakız yaparsın

Muteber değil mi dertlerin sesi
Dar gelir yüreğe göğüs kafesi
Ne yöne dönse de gönül Kâbe’si
Ona secde eder, ona taparsın

Karıştırır oldun artık yönünü
Çıkmaz sokaklara saldın sonunu
Bir çoban yıldızı sanıp da onu
Batıdan giderken şarka saparsın

Almadın mı bu kıssadan bir hisse
Sana bir yalnızlık payı da düşse
Bunu kaldıracak nerde o cüsse
Onunla boşuna güreş tutarsın.

Senin yaşadığın sevda gurbeti
Sanki kimde buldun sana hürmeti
Onun gül dediği ecel şerbeti
Sonunu düşünmez çabuk tadarsın

Her gece anlatsan seni dinlemez
Bir kez olsun kulakları çınlamaz
Senin değerini o da anlamaz
Sen onun gözünde sinek kadarsın