Gönülden Gönüle Şiiri - Nedim Uçar

Gönülden gönüle giden yol ince,
Ben, yüce dağların arasındayım.
İlkbahar yağmuru yere inince,
Ben, gülen gözlerin çırasındayım.

Oluşum içinde zaman yedi kat,
Sıcak bir gülüştür dudaktaki tat,
Dünyanın tersine dönerken saat,
Ben, dertli gönlümün yarasındayım.

Bir avuç sevgiye hasret toprağın,
Dalında kuruyan yeşil yaprağın,
Aşk ile varılan en son durağın,
Ben, göğe açılan terasındayım.

Evrensel sevginin kaynağı ilim,
Kalemim yazarken konuşur dilim,
Semalara doğru uzanır elim,
Ben, beni ararım neresindeyim?

Bulutlar saçını doğaya salmış,
Kuşlar yuvasında uykuya dalmış,
Çile yüklü kervan epey yol almış,
Ben, özlem çekenin sırasındayım.

Dünya ekseninde döner durmadan,
Şafak sökmez ufka güneş vurmadan,
Yaşamak mümkün mü dostu sormadan,
Ben, renk uyumunun karasındayım.

Sevgiye ulaşmak zor değil bana,
Dünyada ne varsa muhtaç insana,
Kavuşmak isterken yüce sultana,
Ben, umut dağının mirasındayım.
23 Ekim 1983 Amasya