. Gönülde Kış Mevsimi Şiiri - Turgut Uzdu

GÖNÜLDE KIŞ MEVSİMİ

Omuzlara çökünce ıssızlık
Sisler düşüncelerdeki prangaları çözemez
Dönüşü arayış başlar
Çare çaresizliğe teslim edilir
Avuçlar soğur
Ayak izlerine kıyamayıp saklayınca karlar.

Yön bellidir oysa
Ne izmaritleri unutturur gideni, ne paketler
Yaramazlıkların saklandığı tebessümler pencerelerden bakar
Bir ateş ki bu kaynağı belirsiz
Sigaranın ucunda hem gideni hem kalanı yakar.

Sayfalarına yerleşmiş hatıraların hamalıdır albüm
Başköşede sessizliğin kısık sesiyle uyutulmuş bir dün
Ve yarınla arasında kalmış
Bir şaşkın bugün
Bakışlar bir el uzatımı mesafeden ayrılamaz
Manzara unutkan, 'Hatırlamasam mı? ' diyerek
Acımasız mevsimlerin başında asker misali
Aceleci bakışları omuzunda, yalnızlığın başında nöbet bekler yürek.

Süresiz bir sürenin çılgın kahkahaları duyulsa bile
Gözleri güzel geçmişi tarar
Çiçeklerin saklanma zamanı gelmiştir kendi çekirdeğine
Güller hâlâ toprak
Yaprakları unutmuş bir yeşil
Beyaza mağlup, beyaza tutkun, beyazın kurumasını bekler
Yeşilin solmasının beklendiği gibi.

Nerde kahkahaların ekosunu aldığı zamanlar
Nerede vuslatın iç titreyişleri
İrisin bir kibarcığın tomurcuklanmasını bekleyişleri
Baharın mektuplarını taşıyan bir kardelen
Mahzun
Utangaç
Boynu uzaklıklarla bükülmüş rotası meçhul bir dümen.

Hıçkırığın saklandığı gök gürültülerinin tam ortasında kurumuş kırmızılar
Kaymaklı dondurmaları taşır avuçlara
Giden en tatlı uykusunu görürken düşünde
Kalan yalnızlığı yalnızlığıyla kovar
Izdırap süklüm püklüm bir köşe bulup saklanır ikizi fırsatla
Sırrına âşık bir tayf güneşi bekler.

Ne “Gitme! ” diyebilir kurumuş dudaklar
Ne “Gel” diyebilir
Ne de
Uzanıp yumuşak karanlıklardan notaların en tatlısı
“Bak! İşte bu beklediğin el! ”diyebilir…