Gönül Yosunu Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Vuslatın gölgesi düşerken,ağlar baharımda.
Soldu gönül yaprakları,aşkın son baharında.
Sallanır hasretim,zamanın yorgun kollarında.
Gözlerin yaşıdır yıllar,saydığım her damlada.

Rüyalarıma sığmaz oldu,şu gönül gölgelerim.
Sönen volkanlarım gibidir,zirvelerde göllerim.
Hasretlerimde her an buharlaşırken sözlerim.
Yağmur bulutumda açan,yıldırımdır öfkelerim.

Gönül dağlarıma tırmanan aşkımdır sevdalar.
Dik yamaçlarında titreyen gölgemdir,hülyalar.
Zirvede kuruttuğum yorgun terdir,heyecanlar.
Ovalarda rüzgarları bekler,dalımda yapraklar.

Kuytu köşelerine sinmiş gölgeler nerde ağlar.
Ne güneşte yanar,ne de çatlar kara topraklar.
Gönül yosunlarında biter elbet küflü mantarlar.
Toplanırken her sabah hasretle,ağlar ocaklar.