Gönül Yorgunluğu Şiiri - Adnan Şahin 2

Artık işim yok, çünkü beni işten çıkardılar. Gözümün üstünde kaşım var diye, araştırıyorum, sorguluyorum, eleştiriyorum, yanlış olana tavır alıyor, kendi fikrimi söylüyor, alternatif öneriyor ve birilerinin vicdanlarını acıtıyorum diye, Ülkem medeniyet uğruna AB kapısını aşındırırken bile, bir adamın dudağından çıkan bir fermanla, “Gitsin! ” demesiyle, bir şekilde iş(veren) yasalarının bir maddesine uydurulup, tazminatlı “yaylan! ” dediler bana. Açlıktan ölecekte, oturup ağlayacakta değiliz, ekmeğimizi yine dürüst ve onurla kazanmasını elbette ki biliriz. Ozanımın dediği gibi; “Vurun ulan vurun ben kolay ölmem.” Sadece, celladına aşık olmuş, şu insanoğlu kırıyor beni. Hayat, lime, lime, etti serçe yüreğimi. Yoruldum artık adiliklerle didişmekten. Doğruyu, iyiyi ve güzeli yaşamak, yaşatmak, sunmak istedikçe, yüreklerinin tersiyle dışladı hep, uğrunda emek verdiğim insanlar. Yalnızlığımı ütopyamla geçiştirmek yetmedi, yaralarım kanadı durdu günden güne, yalnızlaştırıldıkça insanlarca. Yalnızlığım ve ideallerimle; okyanusa düşen tek damla gibiyiz. Okyanus dışlıyor bizi henüz. Okyanusu bize benzetmek için, bazen bizde okyanus gibiyiz. Ama kirlenmemeliyiz, direnmeliyiz sonuna kadar, yalnızlaştırılsak ta kuytu kenar, köşe bucaklarda. Paranın iktidarına tapan namussuzlarca, böyle rezilleştirildi bu dünya. Ne kadar idealist, dürüst, onurlu, tutarlı ve namuslu olursan ol, parası olanların gördüğü itibarı gördükçe, paraya ve yandaşlarına vereceğin tek cevap olmalı; o da ağız dolusu bir HAAARRK TTUUUU! ! !