Gönül Yorgun Düştü Şiiri - Erdoğan Ergin

gönül yorgun düştü
sırtından vurlmuş bir adamın göz pınarlarında
kurumuş bir umudun son ümidi
bir kelebeğin son analarında çırpınması gibi
ve dalında son üzüm salkımının çürümüş son tanesi
gönül yorgun düştü işte
hayatta yaşadıklarım hep bahane

kısırlaşmış bir yağmurun, son düşüşü toprağa
bir ağacın son yaprağı, uçmayı bekleyen sonbahar rüzgarında
bir papatyanın son 'seviyoru'
bir menekşenin ilk kış günü
kırlangıcın ilk mutluluk sesi
his bu ya, çekiyorum, çektikçe
gönlüm yorgun düşüyor
üşüyorum
sıcak dostlar yalan, güzel sözlerinde hepsi
belki istediğim akıllı düşman

gönül yorgun düştü
sobada son odunun isi
şehirde doğan ilk kimsesiz çocuk gibi
terkedilmiş şehrin en yaşlı kalanı gibi
bir köy evinde babadan yadigar kılıcın keskinliğinde
bir bebeğin ilk rüyası kadar gerçek
sabaha yakın uyuyan bir ayyaşın nefesi kadar sıcak
gönül halden hale düşmekte,
yorgun düşmekte
dostu kalmamış düşerken bile

ağlamak çare olsa, gönül esir düşerdi binbir nehre
bir gülümse, bin yalan gizlediyse
gönül yorgun, gönlüm yorgun
kimsede kalmadı yüz, dost diye istediysem
suç bende dost diye bildiysem