Gönül yorgun düştü Şiiri - Murat Ülkü

Gönül yorgun düştü inan,
Sen uzak, ben yarım kalan.
Aynada bir yabancı yüz,
Sanki kırık bir ayna, sus.
Zaman bükülür, anılar solar,
İçimde bir boşluk, sessiz ağlar.

Seninle doluydum, şimdi kendimden yoksunum,
Kaybolan bir şarkının buruk tonuyum.
Geri gelmez mi o eski haller,
Masum gülüşler, heyecanlı düşler?
Senle doluyken ben, bendim asıl,
Şimdi iki ayrılık, derin bir fasıl.

Özledim seni, en çok da bu yüzden,
Sen giderken, bende giden benden.
İki özlem birleşir, bir hüzün olur,
Kalbim hem sana, hem eski bana yorulur.
Gözümden kayıp giden bir rüya,
İki gölge dans eder, sen ve ben,
Ve aramızda, unuttuğum ben.

Şimdi yalnızlık bir deniz, ben bir ada,
Sonsuz bir yankı, bir cevap arar.
Uyanmak istemediğim bir uyku,
Ne sen gerçek, ne ben tam ben.
Sadece iki kalp, bir acı içinde,
Belki bir gün buluşuruz,
Sonsuzluğun son adasında,
Seninle ve kaybolan benle.

Aynı gökyüzüne bakmak ne acı,
Sen orada, ben burada, ruhum aracı.
Ne bir el yetişir, ne bir söz sığar,
Sadece hatıralar kalbi dağlar,
Geri dönmek istesem o günlere,
Bilsem ki kavuşurum eski bendeki sana,
Tüm yolları tersten yürürüm o anda.

İki kişiydik o zaman, şimdi bir gölge,
Ne senin yanında, ne kendi içimde...
Şimdi bir yorgun deniz feneri,
Ne gemi bekler, ne de fener olur.
Kendi karanlığında kaybolur,
Ne senin ışığına, ne de kendi ruhuna kavuşur.

Ne sen döndün, ne de ben düzeldim,
Sanki bitmedil, yarım kalan bir masaldı,
Oysa tüm ezberim çoktan dağıldı,
Bu sonsuz ayrılıkta, biz kayboluyoruz.
Ne bir başlangıç var, ne bir son,
İki yabancı, aynı yolda yürüyoruz.

İnan seni çok özledim,
Lakin,
Ben eski benide özledim,
Şimdi iki hüzün,
Bir kalbe sığar,
Sessiz, bir fırtına kopar.

Yarınlar eskidi, bugünler yalan,
İki bedende bir can, ayrı kalan.
Dudaklarda yarım bir söz,
Sönmüş bir ateşte köz.
Ne bir umut kalır, ne bir iz,
Sadece o eski biz.

Gidiyor bir tren, ben peronda beklerim,
Ne bir bilet var elimde, ne bir istasyon.
Her vagon bir anı, bir hüzün taşır,
Sonsuz bir yolda, bir hayal kurarım.
Belki bir durakta inersin,
Belki beni beklersin,
O eski biz gibi.

​Ben bir köprü, sen diğer kıyı,
İkimiz de ıssız, ikimiz de yarım.
Aynı nehir akar altımızdan,
Birleşme umuduyla, bir daha kanarız.
Ne ben gelirim, ne de sen gidersin,
Sadece o sonsuz boşlukta bekleriz.

Hatıralar bir yara, her an sızlar,
Güneş doğsa bile, gecem karartır.
Elimde kalan bir tutam sıcaklık,
Senden bir gülümseme, bir bakış.
Ama artık soğuk, cansız ve uzak,
Sadece ben değil, o anılar da sana muhtaç.

Şimdi bir harabe, bir enkaz,
İçimde bir yıkım, bir telaş.
Ben kaybettim, sen de kaybolan,
Yüreğimde bir fırtına, bir volkan.
Ağzımda bir tat, senden kalan,
Ne kadar acı, ne kadar yalan.

Gözümde bir yaş, bir damla,
Ne kadar siliyorum, o kadar artıyor.
Sanki bir fırtına, içimde bir gök,
Ağlamak istiyorum, ama sesim yok.
Sanki bir kuş, kanadı kırık,
Ne kadar uçmaya çalışıyor, o kadar düşüyor.

Ne o güller kokar, ne de o şarkılar söylenir,
Her şey suskun, her şey sessiz, her şey ölü.
Aşk bir yara, bir acı,
Kalbimdeki bir acı, bir dert.
Ne kadar sevmeye çalışıyorum, o kadar nefret ediyorum,
Sadece sana değil, o hayata da,
Benden çaldığın hayata da.

Sen bir yıldız, ben bir uzay boşluğu,
Ne kadar yakın olsam, o kadar uzak.
Sanki bir rüya, bir hayal,
Ne kadar inanmak istiyorum, o kadar uyanıyorum.
Sadece sana değil, o gerçeğe de,
Benden çaldığın gerçeğe de.

Belki bir gün, bir daha buluşuruz,
Sonsuzluğun son adasında,
Seninle ve kaybolan benle.
Belki bir gün, bir daha sevişiriz,
Sonsuzluğun son adasında,
Seninle ve kaybolan benle.
​
İki gölge, bir hüzün şimdi,
Ne sen döndün, ne ben eski ben oldum,.
Aramızda bir ömür, bir hiçlik,
Kalplerimizdeki o derin çizgi.
Ne kavuşmak var, ne de ayrılık,
Sadece iki yabancı, sonsuz bir yorgunluk.