Gönül Yarası Şiiri - Faruk Amaçlamak

İçime attığım ayrılık acısı, yüreğimin tam ortasında bir gönül yarası...
Çaresizliğimin hat safhası, sabrımın çilesi ve sevgimin kendi sesi...
Başına geçirdiğin helal yazma uğruna.

Kanardım yaramdan, yanardım sensizliğin soğukluğundan, yoktu derman, dinlemiyordu ferman, çekip gitmek kalıyordu yanımdan.
Gönül yarasına kalmıştı artık merhamet, vicdan...

Yar giderse, ömür de bitermiş. Ondandır bir günüm, bir ömrüm...
Halim çok yaman bugün, gidişine kayıtsız gelişine şahitsiz.
Kapanmak bilmezmiş yürek acısı, sönmek bilmezmiş içimdeki gönül ateşi.
Kaldım mevlamın sabrına, kendime terkedilişimde.

Dert büyük, yara büyük, hasret ölçülmeyecek bir ağırlıkta...
Gülmek yerini gözyaşlarına bıraktı. Ağlamak ise değil hatırladığımda, yaşadığımda seni, inan her zamanda.

İlkim sen, ömrümün baharında da sen, ama sonum da sen oldun.
Gittin işte ! Yaraya yok derman, sevdamı hiçe sayan sen ! gittin işte...
Ve şimdi bir ölen ben, bir de yok olmayan gönül yarası kaldı...