Gönül Yanması Şiiri - Orhan Bektaş

Geziyorum şehrin sokaklarında
Avare kaldırımlar takılıyor ayaklarıma
Sokak lambalarında uçuşuyor kelebekler
Sırılsıklam hatıralar gönül sayfalarında
Nerden çıktı şimdi bu yağmur
Kapıyı çarpıp çıkmışken….

Ben seni unutmaya yaklaşmışken
Söyle nerden çıktı bu yağmur
Bu bulut bu rüzgar bu keskin ten kokusu
Ne kötü, yalnızlığa alışmışken
Her şey yeniden diriliyor
Çiçekler çıkıyor topraktan
Ağaçlar meyveye duruyor
Ateş böcekleri süslüyor geceleri
Bütün ışıklarım sönmüşken….

Gemiler dönüyor limanlara
Kim bilir kaç fırtınaya tutularak
Kaç ocak tütecek sevinçle
Kaç kucak dolacak özlemle
İçimi seninle dolduruyorum yeniden
Yokluğunla bu denli barışmışken…

Belki de Haziran sıcağındandır
Gözlerimin tuzla yanması
Geçer belki de soğuk bir duşla
Kolaydır tenin kandırılması
Hele bir eylül sancısı tutsun
Sarı sonbahar hüznü düşsün
Sen o zaman gör bir de
Nasıl geçer gönül yanması…
Yüreğin sönmez ateşlerde kavrulmuşken…

13.06.2009
Orhan Bektaş