Gönül yangını Şiiri - Orhan Özçelik

O,bende bir gönül yangını oldu,
Bir yangın ki,külü dumanı yoktu.
Yoktu bir kıvılcım,ama hep yaktı,
Yandığım yerlerde şimdi yel eser.

Yakmıştı gözleri beni derinden,
Vurmuştu içimi en can yerinden.
Bilmedi o zalim yangın halimden,
Anlamaz bu gönül hep onu ister.

Yüreğim hep o der,yok ki başkası,
Onadır içimde volkan yanması.
Ne çare çok zormuş beni bulması,
Kaybolan gönlümü ezip de geçer.

Bir kuş kanadında gezinir bazen,
Melekler gibidir göklerde gezen.
Yüzünden gülücük,tebessüm döken,
Kimbilir nereden gelir de gider.

Ufuktan kaybolur,günle birlikte,
Güneşim,fenerim olur sönüp de.
Sönünce yangınlar başlar içimde,
Aklımı başımdan alır da kaçar.