Gönül Ve Aşkın Şiiri - İbrahim Halil Demir

Gönül yaylasında sevdamı güderken ,
Aşkınla Özümü ararım.
Gönül tasıyla buz misali suları içerken,
Aşkınla Yüreğimi oyalarım.
Gönül tualime seni mahirce resmederken,
Aşkına şahitlik eden gözlerle bakarım.
Gönül tarlalarımı nadasa bırakırken,
Aşkına olan Umutlarımı bereketlendiririm.

Gönül,yakut işlemeli hançerini kınına sokarken,
Aşkınla temmuz sıcaklarında tir tir titrerim.
Gönül,sevda dehlizlerinde kulaç atarken,
Aşkın,kramplar girdirir,dalgalarla canhıraş boğuşurum.
Gönül, yokluğun ayazında elleri cepte naçarca dolaşırken,
Aşkın,geçmişteki manidar tebessümlerini anımsatır,ahlar çekerim.
Gönül,vicdansızlık atıyla dolu dizgin dört nala koşarken,
Aşkın,tövbe ettirir nalları suvarılmış çelikten yapan ustaya küserim.

Gönül,ikindi keyif çaylarını aşkın balkonunda yudumlarken,
Aşkına meftunluğum beni özümden alır götürür.
Gönül, tatlı uykulara beni hasret bırakırken,
Aşkın, kabuslu gecelerin zifiri karanlıklarında nöbetlere gönderir.
Gönül, sevda oruçlarını niyetsiz peş peşe tuttururken,
Aşkın, sevda sofrasında yavan ekmekle iftar ettirir.
Gönül, başı dumanlı, karlı,ulu dağların doruğuna çıkarırken,
Aşkın,gözlerimdeki feri,dizlerimdeki takati çeker bitirir.
21/01/2008