Gönül Toprağım Şiiri - İbrahim Şengün

Hem resmine bakıyorum hem de sinemi yarıp/ ”kalbimdeki sana.”
Alev alev tutuştuğunu gördüm gökyüzünün/ ”gözlerinde,”
saçlarında rüzgârın esişini, ahenkli raksını,
kırlangıçların kanat çırpınışlarını hissettim.
Suyun ve kumsalın öpüştüğünü gördüm bakışlarında.
Sen, ayışığı ile dans eden yıldız;
“bir tebessüm kadar güzel,
Nefesim kadar değerlisin…”

Bir kalemim şimdi,
yetim çocukların yürekleriyle resmedilmiş,
utangaç yanaklarını bırakıyorum cemrelerin kirpiklerine...
Gülüşlerini seriyorum kelebeklerin gözbebeklerine.

Tek istediğim;
Ilık meltem olup bahar kokan saçlarına düşmek,
yüreğinde yanmış bir soluk olup,
dudaklarından toprağa süzülmek...

Gülümsediğinde,
sulardan nice kuğular kanatlanıyor başka iklimlere.
Soluk aldığında nice ceylanlar ovalarıma iniyor.
Gülistan yüreğinde yaşarken,
her kelimen bir ezgi olur dudaklarımda.

Su diye düşlerini içiyorum sebillerden.
Üzülürüm inceden inceye,
kapılarına bir gül tomurcuğunda düşemediğim için...
Gelemesem de gözlerine, bir cemre olup ıslatamasam da ellerini;
Her soluk aldığımda adına bir çiçek ekiyorum gönül toprağıma...