Gönül Toprağı Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Gönül yağmurlarıyla ıslanan kirpiklerin saçağında,
Karanlık gölgelerde,savrulan yıldız olur sevdaların.
Ocağında muhabbetin hasreti, hararetle yandıkça.
Duman karası akşamların,sevdasına ağlar efkarın.

Gönül tellerinde her dil söyler,konan bülbül misali.
Öfkesini rengine gömmüş aşıklar gibi ağlar güller.
Ruhun,zirvelerinde dolaşan vefalı kara bulutlar gibi.
Gönül toprağında hasta gölgelerden boşanır terler.

Vefasız,kırdığın daldan düştü mü,öfkelerin gölgesi.
Ağlasın bırak,yalnızlığında kavrulan cananın öfkesi.
Gönül topraklarından hiç silinmez ki,aşıkların izleri.
Leylam diye dolaştığı dillerde,haykırır Mecnun gibi.

Acıların kefenidir,çile dolu karanlık gecenin nefesi.
Gönül dağında estikçe,ay ışığında titrer rüzgar gibi.
Serab olur karanlıklarda,yükselen hırçın dalgalalar.
Gözlerde hayal diye düşer,kavuşulmayan sevdalar.