GÖNÜL TAKSİMİ
Rüzgarın beni yakıyor, kalıyorum bir köşede.
Yüzünü ararken unutuyorum dünyadaki varlığımı…
Belki geçersin diye bekliyorum seni, varlığımdan habersiz köşelerde…
Rüzgarın beni yakıyor, kalakalıyorum tenimin kederinde…
Sonra apaydınlık oluyor seni gözlediğim kaldırımlar,
Rüzgarın süpürüyor, canımın kaynarında şavkının vurduğu yolları…
Ellerimde hayali çiçekler, seni bekliyorum tenha köşelerde….
Bir umut; belki geçersin, belki beklediğimi bilirsin diye…
Akşamları ellerime konuyor bülbül kuşları, değiyor kaynar canıma en ince kanatları…
Okşuyorum onları, anlatıyor ağlayarak bana hürriyet içindeki zindanı…
'Sevmeyi öğretme bana ey Bülbül' diye savuşturuyorum onları,
Ha rüzgarının tenimdeki izi, ha bülbül kanatları…
En buruk halimle kolladığım kaldırımların üzerinde gölgeler,
O gölgeler ki, hayalin her lahza onlara değer…
Cadde sonunda bir keman taksimi, anlatıyor ahvalimi,
Duy Canan, duy ama bilme bu derbeder, bu bedbin halimi…
Apansız kaçasım geliyor, seni beklediğim şehrimden,
Ellerimde biriken tutkunun emsalini ararcasına uzaklaşıyorum sokaklardan…
Hoş bulamıyorum, çeviriyorum yüzümü başka çehrelere,
Çehreler benden uzak, sana yakın seyrediyor gün bitiminde afakı…
Rüzgarın beni yakıyor ey sevgili,
Tutuyor ellerimi, uzaklaştırıyor beni kendimden…
Sana yakın olmanın özlemiyle kaçıyorum kaldırımlardan.
Resmine bezediğim evlerden seçiyorum sana dair mekanı…
Beyhude uğraşımla hemhal olmanın yorgunluğu bile,
Sarıyor sevgime timsal olsun diye rüzgarı…
Artık yol açsın bana bu gönül, hatta ölsün bile,
Ereyim aşkınla huzura, tükendi bu kandağı…
31.07.2006 /Ankara
-
Arif BABACAN
Kayıt Tarihi : 22.11.2006 23:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!