Gönül Sofrası Şiiri - Farettin Çakal

Dostun meclisine girdinse oğul,
Selamı gönülden vermen gerektir.
Aşk için sunulan zehirde olsa,
Şerbet niyetiyle içmen gerektir.
Dost dilinde acı sözler bulunmaz,
Gerçeği, tatlı dille söylemen gerektir,
Dostun gönlü sırçadan bir saraydır,
Selamı gönülden vermen gerektir.
Dost sofrasına vardıysan oğul,
Elinde tatlı gönlünde huzur gerektir,
Sunulan bir bardak su bile olsa,
Gönül rızasıyla içmen gerektir.
Dost gönlünü viraneler sardıysa,
Viraneyi saray diye görmen gerektir.
Kırılan kalplerin mimarı yüce,
Dermanı mevladan dilemen gerektir.
Dost gönlünde niceleri görürsün,
Kimi yerde kimi gökte yürürsün.
Kara toprak altında da bulursun,
Dostunun yerini bilmen gerektir.
Şimdi dostlar yalan,dostluklar çıkar,
Sen bu işleri gönlün çıkar,
Eğer menfaate döndüyse iman,
Bunları gönlünde silmen gerektir..