Gönül sızısı, can acısı, nasıldır umut s ...

Anlatmalıyım bilmeyene sual eden yüreğe
Can acısını, gönül sızısını ve umut sancısını
Ruhun, kalbin, uzvun, hissiyat dağlandığını
Çile ve de cefanın ve sabrın hicran çığlığını

İnsanın başına her ne gelirse iyi düşünmeli
Yaratan o Rabbin zulmetmeyeceğini bilmeli
Nesiller boyu zulme, taşkınlığa sukut niçindi
Hep kurtarıcı beklendi akıl ve irade ötelendi

İnsanlık adına her dram ne acı bir hakikattir
Bir kulun ruhu, kalbi nasıl etkilenmeyecektir
Umut gün yüzüne haset, bitap mı gidecektir
Hazan ve zemheri kalbimde ziyadeleşecektir

Gönül sızısını gözyaşları dindirmez ve bitmez
Sineye nakşeden izler zalim içinde fark etmez
Zulmü alkışlayan her kimse ahiri hiç çekilmez
Mizan hiç kimsenin kimseye hakkını geçirmez

Evet, O’nun kuluyuz ve fakat ne kadar yakınız
Hakkıyla tefekkür etmekten, niçin yakınmayız
Bilincin sermayesi bilgidir, fakat ona bakmayız
Kolay ve basit olanadır o yakınlığımız sormayız

Hafız olsunlar diye çocukları yatılıya göndeririz
Ne çektiğini düşünmeyiz, hafız olması emelimiz
Hocalara takdir ve şükranlarımızla, ikram ederiz
Hocanın ruhi ve zihni sorunu var mı hiç bilmeyiz

Niye beşer olarak tekâmül etmektir asıl derdimiz
Bu derdi, nasıl teşhis eder ve tedavisini önceleriz
Kâinatta her zerre bir hesap içindedir öğrenmeyiz
Ahirimiz için artık zamanlarda düşünmeyi yeğleriz

Yanlış ve kusurlarımızda kendimizi edep etmeyiz
Ne derler için şekilden şekle bilmem niçin gireriz
Kasten yalan söyler ve amelleri öylesine ifa ederiz
İman ettiğimiz ve kulu olduğumuz Rabbi, severiz

Bizler bu hal üzere samimiyetten çok uzaklaştıkça
Cennet hesabı yaparak haktan kolaycılığa kaçtıkça
Hesap eden akıl, irade sahibi olmayı başarmadıkça
Aklımızı ve irademizi başkalarına kayıtız bıraktıkça
İflah olmayız, Hakkın rızasına da asla nail olamayız…