Gönül Penceresinden İstanbul`a Sesleniş

Bu şiir, İstanbul`u sadece resimlerden gören bir öğrencinin gönlünde yaşattığı İstanbul`a seslenişini anlatmaktadır.

Gönül penceresinden İstanbul`u gördüm; bakmaya doyamadığım
Yok oldu sanki dertlerim; çözümleyemediğim
Bir hoşnutluk,bir mutluluk düştü içime; hiç bilmediğim
Son demlerimdir belki de yaşadıklarım; anlayamadım seni İstanbul.

Dışardaki kuş seslerini işitiyorum,içerden
Hissedebiliyorum İstanbul-İstanbul dediklerini
Ve son demlerini yaşayan ben
Söyleyemiyorum kuşların söylediğini,anlayamıyorum seni İstanbul.

Dünmüş gibi hatırlıyorum Fatih`in sana kavuşmasını
Senin de Fatih`e sevgiyle kucak açışını.
Tarihin gözyaşları geçiyor,yaralı yüreğimden
Sen,büyüdükçe büyüyorsun gözlerimde İstanbul.

Dünü bugün ile birleştirip,olmuşsun medeniyetlere beşik
Ana olup açmışsın tüm insanlığa kucak
İnsanlar seni haykırır oldu,bölük bölük
Göremedim seni,anlayamadım seni İstanbul.

Şu koşan çocuğun mutluluğuna bir bakın
Değildir mutluluğu bir bayram için.
Tüketiyor tüm insanlara nefesini
Güzel sesiyle,İstanbul ismini.

Özlemim var sana İstanbul!
Susamışım sana ve seninle olan her şeye
Bak zaman treni beni de götürüyor ölüme
Beni de beni de al yanına,İstanbul.