Gönül Penceren Şiiri - İbrahim Yılmaz

Ben sevgiye yol aldıkça sende
Seni kalbimde taşıyorum sevdalım
Aşk sahiplenmekse gönül dünyanda
Elbette içimde akan nehir sensin edalım.

Safran kokusu karışmış saçlarını
Ömrümce koklamaya doyamam
Ben cam buğusu gözlerini özledim
Canan dedim, sen dedim elif kirpiklim
Sevgi adına ne varsa adadım sana
Ay geceye veda ederken
Çiğ düşmüş gül kokulu ellerini ver bana.

Akşam olmuş, sabah olmuş sevda çöllerinde
Bir kum zerresi kadar hükmü yoktur
Sen yoksan vaha gecelerinde.

Hasret çeken bir kalbin ufkunda
Bazen aşk ateş olup yakar
Mesafeleri kucaklayan denizin koynunda.

Derken akşam gölgeleri örter umutlarımızı
Yeni bir geceye soyunur düşlerimiz
Sırdaşın olur saçlarını öpen yıldızlar
Sabah olunca anlarsın hayatın renklerini
Gönül pencerenden evrene bakınca
Her şeyin sanal bir rüya olmadığını anlarsın
Anlarsın derin bakışlara dolan aşkın mahşerini
Bilenler bilir aşkın sır gerçeğini
Elbette aşka secde eden duygular bambaşka
Seven hiç bir kalp veda etmez mutlak aşka.

Şubat 2019