Gönül Oyası İzmir Şiiri - Abdurrahman Günay

İzmir bu, gönüllerde sevda rüzgârı;
Körfezi kıvrıla kıvrıla dolanıp gider,
Denizle dudak dudağa sahil yolları...
İnsanı kışkırtır, aklından eder;
Cıvıltısı, imbatı, ay ışığı kızları...

Kuşyemi görmüş güvercinler gibi,
İnsan kaynaşır bütün sokakları.
Hisar Camii önü, Kızlarağası Hanı...
Kapalıçarşı’dan açık farkı,
Kemeraltı unutmaz göğe bakmayı!

Kim İzmir’e geldiyse vardır fotoğrafı;
Meydanda Konak Camii, Saat Kulesi
Ve kurtuluşa tanık Hükümet Konağı...
İşgale başkaldırı kahramanı Hasan Tahsin,
İlk Kurşun Anıtı...

“Dağ başını duman almış,
Memleket ayağa kalkmış,
Geldiğine pişman etmiş Mustafa Kemal,
Ta Körfez’e kadar sürüp çıkarmış düşmanı.”

Türk ve Müslüman yayı ilk çeken Çaka Bey;
Okun ucunda kalbimiz...
Minaresinde ezan, salâsında adımız okunuyorsa,
Bin yılı aşkın bir zamandır,
Smirna’yı İzmir yaptık biz!

Konak’tan ver elini Karşıyaka;
Şapur şupur vapur, köpük köpük deniz...
Güneş, asılı kalır bir zaman ufukta;
Unutur kızıl yangın suya dalmayı!
Yüreğin birden ister balık olmayı!

İzmir gönül oyası, nakış nakış çeyiz;
Daha neler var sandığında bilseniz!