Gönül Mahzeni Şiiri - Şair Şahin Karaman

Yüreğimle tutunduğum varlığın
Bir demet gül gibi elimdeydi.
Bu can tükeniyor sensiz,
Anahtarı yitirilmiş gönül mahzeninde.
Çırpınıyor faydasız haykırışlarla
Ve tükeniyor demir kafeste bedelsiz.

Gönül ocağımdan tüten hasretin
Küle döndürür,
Yüreğimde büyüttüğüm sevgi dağlarını.
Hasretin vurup sol yanıma
Bin kez öldürür,
Sana büyüttüğüm sevgi bağlarını.

Bir bilsen,
Senin için kurduğum dünyamı.
Yokluğunla çoğaldın sinemde
Ve şimdi içimde milyonlarca sen…
Beni sana mecbur eden
Sendeki o sır, o tılsım neydi?

Henüz adı konmamış nice yıldızlar
Saklıyken düşlerimin semalarında
Birer birer sönüp kaldılar
Gündüzlerimin ıssız kuytularında…

Vururken hasretin her nefeste,
Göğsüme çakılan ayrılık acısı değil,
Sanki Şahin pençesiydi.
Şimdi avuçlarım bom boş
Ve yokluğunun ateşine elim deydi...