Gönül kuyusu Şiiri - Sinan Bayram

Gülüm biz hak yolunda
Körlerin asaları olmak isterdik
Doğru yolu bulabilmeleri için
Işık olmak isterdik karanlığa
Yusuf olanların kuyularını
Her an aydınlatmak için
Bizim varlığımız neden var
Eğer ki bu mezarlar yoklukla dolacaksa
Biz neden varız ey yarim sevdiğim
Eğer ki geceler şafaklarla buluşmayacaksa
Biz isterdik ki mezarlar acıyla dolsun
Hiç bir can acıyla toprağa düşmesin
Gözlerde hiç ama hiç yaş olmasın
Bilir misin ey yarim gülüm sevdiğim
Yürekten yanmayı isteyen kaç can var
Can bildiği canan için imtihan bildiği yar için
Zindan dediğini bir prangalar anlar
Gözlerin prangadır aşkın yüreğimden taşar
Hasretin zindandır tüm benliğimi sarar
Ben gönül kuyusundan yol almış geliyorum
Hani bir damla gözyaşı görmesem gözlerde
Yoluma hani çöllerin avaresi hiç çıkmasa
Ben yolunu kaybetmişe yol göstermek zorunda kalmasam
Sana nasıl gelirim biliyor musun ey sevdiğim
Ateşlerle sınanmış benliğimi bırakırım
Gözlerin yeter beni yakmaya diye
Canı yürekten gelir en masumiyetimle sana sığınırım
Ey can yarim biz hak aşkıyla yoğrulmuşuz
Ne davamızdan ayrı düşeriz ne sevdamızdan
En iyi bildiğimiz şey belki de yanmaktır
Birini sever yar deyip yürekten yanarız hakkıyla
Bir davaya baş koyarız ufuklara göz dikeriz
Aydınlık yarınları müjdelemek için canlara
Çöldeki kum gönüldeki ateş kadar değildir
Mevzu bahis gönülde ki aşk olunca
Hatta çöldeki kum aşk ateşinin yanında
Zerre bile değildir ey sevdiğim
Yiğit dediğin sever gönülden sever
Kimi yiğitlerde gönlüne başka aşk koyar
Yar dediğinden ayrı vatanını insanını sever
Ey yarim gülde bir ateş var bülbül de bir sevda
Vuslat vardır elbet her aşkın sonunda
Vuslat başka bahara denk gelse de
Yürek yangını kendi ateşinden vazgeçmez
Gülde olanda sevda bülbül de olanda
Bir ateş var aşıkları yakan bir eden
Biz bir isek elbet kavuşuruz be sevdam
Vuslat aşıklara müjdelenmiştir
Davamız bir sevdamız bir elbet kavuşuruz
Aşk ile çıktığımız kutlu yolun sonunda