Gönül Köşküm Şiiri - Serkan Gebel

Ustalık zamanıdır artık üstad,koy kalemi bir kenara,
Davran küreğe aheste olma zamanı değil şimdi vakit,
İlk işimiz yıkıntıları kaldırmak göz önünde bir yere,
Baktıkça hatırlayacağız yanlışlarımızın neticelerini.

Aman üstad fazla toz kalkmasın,sinmesin üzerimize,
Köşk yaratmak maksadımız,bulaşmasın geleceğimize,
Al eline sevgiyle yonttuğun ufak taşları,diz yerli yerine,
Bu bizim gönlümüz aceleye getirme,ör taşları ince ince.

Harcını sadakat kullan üstadım,sağlam olsun alabildiğine,
Çatısında vefa kiremitleri kullan,aralarına da bolca saygı,
Unutma üstad saygıyla dizilen vefa,en sağlam gönül harcı,
Umutla döşediysen korkma,sarsılmaz köşkünün hiçbir taşı.

Sıvayıp,boyama hacet yok üstadım,varsın virane bilsinler,
Gönül özüne bakmasını bilmeyenler,ebedi geride dursunlar,
Kapısız olacak ha sakın unutma,kilitlemiyeceğiz açık aşikare,
Edebine uyan buyursun kapımıza,gelişinden biliriz nasipse.

Perdeye de hacet yok üstad,penceresiz olacak her yanımız,
Girmek isteyen olursa,gönül yangınımızın ışığı yol gösterecek,
Dışarıdan görülmesin,dile düşülmesin her şeyin bir sahibi var,
Sahibini bilmeyen,ha insan müsveddesi ha bir kuru odundur.

Bahçesine güller ekmeyeceğiz,varsın bilen dalsın üstadım,
Yıkıntılarda ki can kırıklarını ayıklayıp,serpeceğiz her yerine,
Yaralanmadan kapımızdan girenler,bilmiyor kadrini kıymetini,
Girecekler alsın kırıklardan nasibini,öylece buyursun köşkümüze.

Hem gül sunmak da neyin nesi üstadım,gül lazım gönlümüze,
Ya başa tac ya yaraya ilaç,olamadık haktan başkasına muhtaç,
Vuslatı anlamayan uzak dursun,eğlenceler uzaktır yüreğimize,
Aman üstad kanma,süslü sevdalar derin yara açar özümüzde.

Tamam oluyor üstadım çekil geriye de bir bak kalemin eserine,
Özü görmeyen göz uzak dursun bilmem ki ne gerek sözümüze,
Gönül köşkü bu edebiyle kurulmuş,sarsılmasın özü gereksizlerce,
Gönül Allah'ın evi yıkan değil,yapabilecekler buyursun ömrümüze.

Serkan GEBEL