Gönül Köşküm Şiiri - Hatice Naime Karadağ

Dağ gibi volkanlar patlar içimde
Kor ateşte beden yanıyorum ben
Sözler kanlı kurşun göz gez açımda
yaram yüreğimde kanıyorum ben

Elimden uçurdum gönül kuşumu
Kabire yaslayım dertli başımı
Hasret ile kardım gönül aşımı
Ayrılığa ekmek banıyorum ben

Hain yürekleri masum sindirip
Dertli bir dolabım yüzüm döndürüp
Deryada denizde acım dindirip
Soğuk sözler ile donuyorum ben

Mutluluk üstüne çektim bir çizik
Parmakta durmuyor nikahsız yüzük
Düşünce kördüğüm fikirler bozuk
Aşka ihaneti kınıyorum ben

Yuvamın üstünde türeyen leşler
Manasız gözlerden dökülen yaşlar
İki yüzlü dünya ihanet düşler
Kalleşi yürekten tanıyorum ben

Yalancı dünyayı bir pula satıp
Yetimle mazlumun elinden tutup
Kin ile garezi kenara atıp
Kanı sular ile yunuyorum ben

Kem söz edip herdem kalbimi kıran
Dünyaları versen gözde yok paran
Sırtımdan hançerle darbeler vuran
Yalan dostu sözde sınıyorum ben

Sevdamın ardından aykırı gidip
Yokluğunla ecel şerbetin tadıp
Mezarın başında zülüfüm didip
Kıyamet atına biniyorum ben

Dostumu düşmanlar içinden seçip
Oturup eğriyle doğruyu biçip
Muhabbet ehliyle yüksekten uçup
Kalbin kafesine konuyorum ben

Dudağım tadıyor sevda balından
Dolaşıp divane hayat yolundan
Karaca kızının tutup elinden
Yokuşlardan düze iniyorum ben

Hatice Naime Karadağ

şiirlerimin kayıt belgesi vardır