Gönül Kimi Severse Şiiri - Ahmet Şadi

Bir gün Mecnun dertleşirmiş,
Can dostu arkadaşı sırdaşı ile,
Ona leylayı onun sevdasını,
Anlatırmış,

Onu nasıl sevdiğini,
Onda yok olduğunu,
Baktığı her noktada onu gördüğünü,
Aşkının uğruna ölümü,
Hiçbir acının onsuzluk kadar,
Acı vermediğini anlatmış,

Merak etmiş arkadaşı,
Bu kadar çok sevdiğine,
Yandığına göre dünya güzeli,
Yada periler kadar güzeldir demiş,

Koyulmuş aramaya görmek için,
Bir çölde çadırda bulmuş leylayı,
Yüzü hasretten kavruk saç baş dağılmış,
Sevdanın acı izleri yüzüne yansımış,
Mecnun deyip duran biri,

Arkadaşı şaşırmış,
Kavrayamamış bu işteki inceliği,
Bunun için değmez çöllere düşmeye,
Deli olmaya,
Ne bilsin yokki sevdadan aşktan bir haberi,

Geri dönmüş Mecnuna gelmiş,
Ya dost demiş Leyla diye diye yandığın,
O mu? Güzellik bile yok,
Sarmış arkadaşını gözlerinden öpmüş,
Nedenmi? Leylayı gördüğü için,
Kurban olurum ben onu gören gözlere,
Demiş,

Derin bir ah çekmiş Mecnun,
Ahhhhh demiş ahhhhhhhhhh,
Sen onu benim gözümle bir görebilsen,
Dost anlamış,
Farkına varmış işin,
Gönül kimi severse onun için en güzel odur,
Sevmezse gönül fark etmez,
Olsun isterse kainatın en güzeli,