Gönül kapımı

birgün bir bakmışsın,
gecenin bir yarısı, kapım çalınmış,
ben yorgun,ben uyku mahmuru,
açıyorum kapıyı ve karşımda sen,
ummadığım, beklemediğim,
gelmesinden umut kestiğim sen,
elinde solmuş tek bir beyaz papatya,
onu uzatarak ben geldim ben diyerek
sen...
o an kalbim nasıl durmadı ki,
inan anlamadım ben..
sendin günler geceler,aylar boyu
gelmesini dilediğim,
delice umarsız özlediğim sen...
Rabbim o an dünyanın en mutlu
kulu bendim ben..
biraz süzülmüştün şakaklarındaki,
gördüm ki kırlar çoğalmış,
gözlerin pişman bakıyor,
dilin yerine sanki onlar özür diliyordu,
o ani öfke patlamasıyla gidişine..
gelişinin ve onun verdiği coşku
çoktan unutturmuştu.,
sana olan kırgınlığımı..
anlamış hatanı, hiç umulmazda,
gece bir yarısı, çalmıştın ya kapımı,
açmıştın çoktan, hem evimin,
hemde gönül kapımı...

GÜLEN