Gönül İsyanı Şiiri - Erdal Ebem

Ey gönül sanadır bil bu isyanım,
Bağrımı yangında nar’da bıraktın,
Zulmüne yetmedi aciz lisanım,
Bu ömrü baharda, kar’da bıraktın,

Sevda diye diye kaçtı huzurum,
Şu koca dünyada, nasıl mağdurum,
Ben seni çekmeye sanki mecburum,
Bu masum yüreği zor’da bıraktın,

Senin bu inadın saç baş yoldurur,
Bu sevgi tükenir, elbet son bulur,
Hasret kurşunları salma ne olur,
Kurşuna ne gerek kor’da bıraktın.

Yüreği dağlayıp yangına saldın
Umulmaz bir anda mahreme daldın,
Ben sana geldikçe, sen uzak kaldın,
Şu aciz aklımı, yar’da bıraktın.

Ne olur bir son ver artık hicrana,
Ben hazır değilim, böyle hüsrana
Sen hep sürüklerken, kulu isyana,
Ruhumu amansız, zar’da bıraktın.

Gam yükleyip durdun aciz bedene
Al güller dururken sardın dikene
Bu ceza reva mı, bilmem sevene,
Firgatli dostunu dar’da bıraktın.