Gönül II Şiiri - İzzet Kocadağ

Kaç kere yalvardım, vakit var iken,
Dinlemedin beni, bir kere gönül.
O sana yar olmaz demedim mi ben,
Harcadın ömrümü, boş yere gönül.

Yıllarca ümitle bağlandın kaldın,
Bir vefa görmedin sararıp soldun,
İçin kan ağlarken dışından güldün,
Vermedin sırrını ellere gönül.

Hayaller birikti kabından taştı,
Her biri süzülüp yâre ulaştı.
Gördüğün sadece, bir tatlı düştü,
El açıp bekledin, ha bire gönül

O bir hayırsızdı, yâr bildin kandın,
Tebessüm ettikçe, davettir sandın.
Gerçeği görmedin ona inandın,
Dolaştın peşinden avare gönül.

Aradın izini çok gurbet gezdin,
Ağlayıp sızlayıp ağıtlar düzdün,
Adını dağlara, taşlara yazdın,
Çekti cümle âlem ezbere gönül.

Kırıldı dalların yaprağın soldu,
Gözyaşın çağladı dereler doldu,
İşte bak sonunda gitti el oldu,
Kaldı vuslat artık, mahşere gönül.

Anladım ki ermek yokmuş murada,
Kavuşmak hayalmiş yalan dünyada.
Ölsek de terk etmez bizi bu sevda
Beraber gidecek kabire gönül.

6 Ekim 1990- Cumartesi/ Bilecik