Gönül Hanemde Bir Yalnızım

Gönül hanemde bir yalnızım
Pencerelerim kırılmış
Yırtık perdeler uçuşur üzerimde
Her gece başlarım düşlerimi saymaya
Bir bir akar gönül ırmağımdan
Gözyaşlarıma karışır damlarlar
Gönül hanemde bir yalnızım
Odalarım karalar içinde
Mum ışığına hasret hallerdeyim
Sessizce puslu sabahları gözlerim
Güneş doğmuyor hala
Sinmişim bir köşe başına
Titrerde hüzünlenirim
Gönül hanemde bir yalnızım
Kapım döşeğim kırık kalmış
Gözlerim sevdalara dalmış
Koynum bomboş
Ne duyan var ne bilen
Sevenlerim bile beni unutmuş
Unutulanlar arasına karışmışım
Gönül hanemde bir yalnızım
Yüzyıllara denk uzaklarda kalmışım