Gönül Güneşi Şiiri - Necip Zeybek

Ey,duygu sarayının prensesi,
Her güzelliğin sahibesi,
Sen değil misin,
Sevgi?

Güneşisin sen,
Gönül bahçemin.
Doğmasan,
Donar iyilik ağacı içimde.
Açmaz hoşgörü çiçeği,
Bütün kadirşinas duygular solar.
Yaprak kıpırdamaz.
Esmez bir daha rüzgâr,
Yağmurlar da yağmaz
Tek ot bitmez yüreğimde...
Yok olur yaşama sevinci,
Ve çöplük gibi kokar ağzım dilim.
Solunca bütün bahçe.

Ve güneşim,
Aydınlığınla düşünürüm.
Enerjinle çarpar yüreğim,
Olmasan sen,
Çok üşürüm.
Yitirirse bir gün bu can seni,
Ya o gün ölür,
Ya bir canavara dönüşürüm!