Gönül gözümle çocuklarım

Geçip giden ömrün peşinde,
koşanları gördü bu gözlerim.
Genci,yaşlısı,kadını,erkeği ve çocukları.
Yoksulluk içinde,üstü başı perperişan...
Tüm dünyası; ailesi ve arkadaşlarıydı
ülkem çocuklarının.
Ama her ne kadar çocuk da olsalar,
farkındalardı herşeyin.
Babaların ve abilerin nefer olup;
gönlünde iman,dillerinde tek bir nidayla
savaşa gittiklerini de,
duymuşlardı dedelerinden...
Aile efradınca kılınan beş vakit namazın her sonunda,
edilen duaları da dinliyorlardı.
'Allahım! Mustafa Kemal'e ömür,
toprağımızı bize bağışla! ...'
Birlik,iman ve Türk'ün gücüyle,
dağları sırtımızda taşıdık biz.
Genci,yaşlısı,herkesle birlikte
karanlıktan nura doğru koştuk biz...
Herkes mutluydu ama ya çocuklarım!
Yine de bir burukluk vardı onların gözünde.
Bitmemişti vazifem,bitemezdi.
Bu ülkemin filizleri sürmeliydi ümitle.
'Onları ne mutlu eder? 'diye düşündüm kendi kendime.
Ülkemin Ülkü'süne sordum sonra:
-'Seni ne mutlu eder,çocuğum? 'diye.
Kızımın verdiği cevapla
çocuklarımın güzelliğini,
saadetini gördüm ben...
Baharın müjdecisi Nisan,
geleceğin habercisi çocuklarımın bayramı olacaktı.
Geçmişin çocuklarını,geleceğin genç neslini yetiştirecekti,
Türk'ün zaferi ve bu bayram...
Sevgiyi,güveni,mutluluğu taşıdı kalplerimize.
Çocuklarımın neşesiyle,
bayram sevincini yaşadık halka halka.
Bizde bayramı hissettik gönüllerimizde.
Bayramınız kutlu olsun,çocuklarım! ...