Gönül Gözüm Şiiri - Ozan Rari

Elbet yok olacağım bir gün
Kafatasımın içindeki gözlerim toz, toprak içinde kalacak!

O dünya'ya ilk bakışım doğarken,
O anamı, babamı ve ağabeyimi bana gösteren
Ya o çok sevdiğimi ilk gördüğümdeki heyecanı bana yaşatan
Hayatın rüm renklerini tüm ihtişamıyla gösteren
Doğadaki tüm canlıları gördüm gözlerimle

Akan kanları gördüm sokaklarda, savaş alanlarında
Seller gibi akan göz yaşlarım
İhaneti, yalanı, kaleşliği gösteren bana
Güzel görünen insanların altından çıkan sahtekarlığı nerden bilebilirdi ki gözlerim!
Bedenim uyanık iken onlara ettiğim nice cefalar gecelerce
Akıtığım damlalar,
Çocukluğumda taktığım birbirinden saçma gözlüklerim
Gittiğim doktorlar iyileştirmeye çalıştığım hayat vizyonum

En çok aynanın karşısına geçtiğimde kalıyorum başbaşa onlarla
İçine içine bakıyorum en derinleri görmek için
Bu beden bu manasını hiçbir zaman çözemeyeceğim gözlerdeki anlam
Belki bir gün kaybedebilirim onları ya da bir tanesini!
O zaman işte gönül gözüm devam eder hayatta
Ruhum benim gerçeğim
Bu beden, bu şatafat hepsi boş gözümde
Bir garip dünya'nın kaybolmuş ruhuyum ben