Gönül Gergefinde Acı Dokuyorum

Bir gergefin başında kaldım yalnız,
İlmikler düğümlü,ellerim kansız,
Desenim soldu, renklerim cansız,
Gönül gergefinde acı dokuyorum.

Bir yanda düşlerim kırık,yaralı,
Bir yanda gözlerim yaşla karalı,
Her desen içimde kalben cezalı,
Yaralı gönlümde sancı dokuyorum.

İplikler dolaşır, çözülmez yollar,
Kimi dert yeşildir, kimi gam morlar.
Her nakış içinde gözlerim ağlar,
Silinmez hatıran , izi dokuyorum.

Geceler uzundur sabahlar yoktur,
İçimde kırılmış umutlar çoktur.
Anladım ki artık beklemek boştur,
Sevdaya ilmek ilmek acı dokuyorum.

Gergefimin sesi artık boğuktur,
Her desen içinde renkler soluktur,
Nakışlar yorgun ellerim soğuktur,
Gözlerim gölgede gece dokuyorum.

Neşeden yoksunum, acı tanığı,
Ruhumda kederin bitmeyen çağı,
Bu dipsiz denizde yok bir durağı.
Yas tutan bir gönül de, yazgı dokuyorum.

Anılar asılır nakış misali,
Her atkı bir yara,her çözgü hali,
Gizler kalpte bir derin vebali,
Attığım her ilmekte sızı dokuyorum.

Kara iplerim den gölgeler sarkar,
Neşeye dair her rengi saklar,
Her renk ayrılıktır, her desen ahlar,
Karanlık gecede yası dokuyorum.

Bir gün gelir derler bahar açılır,
Acının gergefin de çiçek saçılır,
Gönül kuşu göğe doğru uçulur,
Kara iplerle dert dokuyorum.

Yıllar ipler gibi sardı gönlümü,
Çözemedim bir gün bu kör düğümü.
Söyle kim bilebilir ölümümü,
Kara yazı gibi ömrü dokuyorum.

Anılar nakışta yüzünü çizer,
Her ilmek gözlerimden yaşları süzer.
Kırılır gergefim, dertleri dizer,
Ben hep kırıklarla acı dokuyorum.

Bütün reklerim den dökülür keder,
Bir ömür geçti oldu heder,
Belki bir gün bu fırtına diner
Sonunda hep hüsran dokuyorum.