Gönül Fermanı Şiiri - Murat Ülkü

Gönül fermanı dinlenir bir yerde,
Herkesin durağı, aradığı yerde.

Herkes mutlu olduğu yerde kalsın…
Benden gidenin payı, kalana kalsın.
Ben kapattım kapıyı, usul ve sessizce,
Ne bir söz ne de bir iz bıraktım geriye.

Aranmaz artık, ne bir sitem ne bir dert,
Huzur perdesi indi, bitti bu nöbet.
Ruhumun istediği, o sakin liman,
Ne fırtına bekler ne yalan dolan.

Lakin kuralı vardır, hayatın, fıtratın,
Şaşmaz terazisi, dengesi kainatın.

Ne kargayı gül bahçesine zorlayıp,
Ne de bülbülü çöplüğe yollayıp,
Alıştırmaya çalışmak nafile gayret.
Her kuş kendi dalında bulur saadet.

Öyleyse bırak aksın, su kendi yolunda,
Herkes yerini alsın, bu büyük oyunda.
Herkes layık olduğu yerde kalsın...
Benim yerim belli, huzur bana kalsın.

Bir vakit geçti, takvim yaprağı döndü,
Alevlenen ne varsa, yavaşça söndü.

Ne zorlama sevgi, ne de yalan ilgi,
Sığmıyor gönlüme, yoruyor bil ki.
Giden gitmiştir, kalana olsun selam,
Herkesin dünyası, kendine makam.

Boşa uğraşmaktır, olmayanı oldurmak,
Kendi yuvasını, başkasında buldurmak.
Hangi tohum hangi toprakta biterse,
Hangi gönül hangi aşkı isterse...

Karga, parlak taşın peşinde uçar,
Bülbül, gonca gülü görmeden kaçar.
Onun gözü toprak, bununki neva,
İkisi de haklı, bu böyle dava.

Kaderin bir çizgisi, fıtratın bir izi var,
Kimsenin kimseye ne borcu nede nazı var.
Benim kapım kapandı, dışarısı rüzgâr,
Arayan aradığını bir an bulduğunu sanar.

Gönlümün bahçesi şimdi kendi yurdu,
Ne güle hasret var ne kargadan korku.
Herkes yerini bildi, durdu bir anda,
Huzur dediğin şey, bu sadelik aslında.

Ve işte son sözüm, kapandı artık,
Ne geriye bakış var, ne de bir kayıp.
Gönlümün kitabında kapandı o fasıl,
Herkesin yolu açık, bana huzurla nasip.

Artık ne bekleyenim, ne de beklenen,
Herkes kendi ışığında parlasın yeniden.