Gönül Feneri Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Elediğim gecelerin karanlığından,yıldızlar düştü.
Avuçlarımda topladıkça ışığını,rüzgarlarım küstü.
Lamba şişesinin isleri,gecemde sanki bir süstü.
Kazıdım isli alevleri gönüllerden,her akşam üstü.

Bitap düşen alevlerim,hasretle söndü fitillerinde.
Karanlığa mahkum rüzgarlar esti,sivri tepelerde.
Umutların beşiğinde,yalvardı canlar gecelerinde.
Boyadım karanlık aşkı,yanan gönül fenerlerinde.

Adam gibi adam olmayı,canda kolay mı sandın.
Hayatın zevkini,gönlüne giydirdiğin çulda aradın.
Rüzgarların dağıttığı saçlarınla,ömrünce uğraştın.
Öfkeyle kabaran arzulardan,çocuk gibi şımardın.

Fırtına vadisi bulutlarından,her gölgeyi kovaladın.
Rüzgarında dinlendin,tırmandığın dik yamaçların.
Gönül dağına,çöken hasretinde bir ömür ağladın.
Gözünde süzülen her damlanın,izinde savruldun.