Gönül'e Düşen Gölge!

Vakit geldi…
Ve
Kapadım gözümü ufka!
Bir de…
Hayallerime inat;
Kement attım yalnızlığa!

Issızlık ‘sensiz’ soğuk…
Hasretin çetin geçer rüyalarımda.
Artık…
Çiçekler de açmaz olur.
Sabaha kadar; ‘düş’ kurduğum
Sevda ovalarında!

Umutlarım da bile…
‘Sensizliğe’ giden her yol
Istırabım olur, yanarım!
Hani… Kader!
Bizim için örmüştü ağlarını; sonsuzluğa.
Kavuşmamız neden başka bahara?

Ey gönül’e düşen gölge!
Bu harabede; dert belli… Dertli de!
Peki, Güneşin nerede?
Bu ‘hâl’ neden mi böyle?
“Sensizlik” düşüncesi düşürdü…
Bu derde!