Gönül Dostu Şiiri - Abdullah Odabaş

Yollar çok dar; hem uçurum, hem yokuş,
Çağırsan da, el etsen de gelirim,
İç içedir varoluşla yokoluş,
Değilsem de, kimdir kamil bilirim,

Bir kuşaktır sarar bizi bu dünya,
Sanarız ki üstündeyiz; hakimiz,
Ata binmiş bir şehsuvarız güya,
Asar, keser; lakin bilmeyiz kimiz,

Ey Meftuni, bu gönülde bin dert var,
Çıyanlarla, akreplerle sırdaşız,
Bırakmıyor yakamızı canavar,
Kasede su, tabaklarında aşız,

Muhabbetin hak yolunun uğrağı,
Demek gönül, gönlü çekti kendine,
Yok dostluğun ne mekanı, ne çağı,
Şu kör nefsin endamı ne, kendi ne,

Sevmem lafın fazlasını üstadım,
Aşık diye gezer kaba herifler,
Değil-affet-sana öğüt maksadım,
Gerçek aşık ne saz tutar, ne üfler,

Ben derim ki; aşık konuşmaz, susar,
Ol aşık ki, kendi demez dedirtir,
Yüreğinde her atışta zikir var,
Her atışta bin selavat getirtir,

Fani beden hedef olur oklanır,
Bin kıskaçla, yüz bin kıskanç düşmanı,
Herkes onu ezdim, kahrettim sanır,
Oysa sarar mukaddes ruh cihanı,

Bilmek neye yarar, hissetmek gerek,
Pusulasız, yola düşen kaybolur,
Gönül gözü ile hakkı görerek,
İnsan hakikatte bir nefes solur,

Beni, sende buldum, seni bu yolda,
Nurani bir çehre, masum bir bakış,
Bu umman içinde bir de kaybol da,
Geleyim peşinden bahar, yaz, güz, kış,

Gezinip o güzel vadi içinde,
Beyaz bulutları örtü yapayım,
Kah okyanuslarda, Yemende, Çinde,
Bir yıldız misali hep dolanayım,

Paslı yürek elbetteki aldanır,
Adım gibi arzum halis inan ki!
Ahbaplık; ne zaman, ne mekan tanır,
Bin yıldır tanışmış gibiyim sanki!

Kukul dostun, çok okudu çok yazdı,
Kötüsüne tövbe etti, pişmandır,
Kör nefsi ile çok uğraştı, çok azdı,
Hayatında bir tek ona düşmandır,

06.10.1989 SAMSUN
M.Halistin KUKUL