Gönül Devleti Şiiri - Engin Badem

Sevgili...
Gökyüzü dar gelince haykırışıma,
Uçurtmalarım sende rehin kalmıştı.
Sorgusuz ve sualsiz,
Keşmekeşler içinde.
Gözlerim uykusuz uykulara dalmıştı.
Gökyüzüne çatmıştım önce.
Mahmur gözlerimde çapak!
Dil asi ve üryan,ayaklar çıplak!
Tanımsızdı;
Göçebe hali karıncaların,
Ve tarifsizdi;
Titreyen hali martıların.
Öksürük zamanlarımın sebebi sendin gülüm.
Buhranlar korunun nârı sendin gülüm.
Ayrılık mı olacaktı yüreğime kiracı?
Ve yerinde saymak mı? bu aşığın miracı.
Oysa;
Burak’lar yorgun,Burak’ların kanadı kırık,
Mektuplar yalın kaldı,mektuplar yırtık.
Hicret etti sana,
Hasretinden kaçırdığım gün beyazları,
Her gece başıma inendi yalnızlık balyozları.
Anlıyorsun değil mi?
Anlıyorsun sen beni.

Sevgili...
Vurgun yedim,gözlerinin hüzün denizinde,
Çırpınışlar faydasız,bu ıslak menzilinde.
Her fersahta çöküyorum, her fersahta hicran.
Visâlin hayali mi bu? Ansızın şakağıma vuran.
Sen ağlama! ağlama gülüm.
Gözyaşın kabartır denizlerimi,
Bak! mendilim ıslak, silemem incilerini.
Solgun akşamlarda,
Ölgün kelimeler düştü bahtına.
Sen beni tanırsın gülüm,
Ne olur bağışla.
Oysa gözlerinin;
Resmini çizecektim ak beyaz kağıtlara
Ve seni anlatacaktım;
Yelkovanı buz tutmuş zamanlara.
Anlıyorsun değil mi?
Anlıyorsun sen beni.

Sevgili...
Şimdi yoksun,
Süreyya’da yok,turnalarda yok.
Yaralı ceylanların kapandı gözleri,
Gül kurularını savurdu rüzgar.
Titrek aralıklara gebe kaldı yüreğim.
Ve gönül devletime başkaldırdı hasretin.
Nerdesin yaşama sebebim,
Söyle nerdesin?
Oysa tüm sokaklarında,
Bir ihtilal bilmecesi.
Çözecektim sevgili terk etmeseydin beni.
Sevgili,
Gidişin târumar etti her yeri,
Yere düştü gök kubbenin direksiz miğferi.
Hüzünbaz bir tat işte,
Damağıma yapışıp kalan,
“Sensiz de yaşanır” ha!
İşte bu en büyük yalan!
Seviyorum seni,seviyorum işte.
Gün beyazım,mavi düşüm,yalnızlığım benim.
Seviyorum seni,
Seviyorum,sensin yaşama sebebim.
Anlıyorsun değil mi?
Anlıyorsun sen beni.