Gönül denizime atılan küçük taş

Sen; bir yaz denizinin karşısında bir ağaç gölgesinde
Tedirgin edilmeden uyuyan bir toprak parçasındasın.

Sen; bir bahar sabahında çıplak ayakla koşulan çimlerde
Sıcak bir günün bitimine doğru aniden esiveren serin bir rüzgârdasın.

Sen; istekle ısırılan bir peynir diliminde,
Yanarak kana-kana içilen bir yudum sudasın.

Sen; özlemle aranan bir fincan kahvede,
Günün ilk aydınlığında, gecenin son karanlığında,
Mutluluk neredeyse oradasın,
neşesin gönlümde,
yüzümdeki sevinç sen...

Sen; ciğerlerimin nefesi.
Sen; Tanrıdan sonra taparcasına sevilecek tek can
Birçok mevsim ve birçok kasırga karşısında solmadan kalan.

Sen, hayallerle süslü dünyada tek gerçek
Dalga-dalga denizin tutuklususun sen.

Gönlüm halka-halka coşuyor seni düşününce
Hani küçük bir taş atarsın denize
Büyür. Büyür,.yarattığı halkalar enginlere
Ve işte!
Sen; o küçük taşsın gönül denizime atılan
Ve halkalar alabildiğine enginlere doğru.