Gönül Dediğin Şiiri - İbrahim Halil Demir

Gönül kafesinde bülbül var
Ama şakımıyor
Gönül bahçesinde pınar var
Ama akmıyor
Gönül otağında misafir var
Ama bakmıyor
Gönül mangalında ateş var
Ama yakmıyor

Gönül dağında ululuk var
Ama kar yağmıyor
Gönül atında rahvanlık var
Ama seyisini tanımıyor
Gönül mektebinde öğrenci var
Ama mezun vermiyor
Gönül yollarında yolcu var
Ama menzil murat almıyor

Gönül meclisinde aşıklar var
Ama sohbet yapılmıyor
Gönül koğuşunda asker var
Ama aşk nöbetleri tutulmuyor
Gönül karavanasında sevda aşı var
Ama kimse iştahlıca yemiyor
Gönül ummanlarında kasırga var
Ama aşkın girdabında kimse boğulmuyor
Böyle gönül olmaz olsun
Böyle bir gönülden boşanmak gerek

Gönül dediğin
Bülbülleri şakıtmalı
Aşk pınarlarını akıtmalı
Misafirleri ağırlamalı
Sevdaları yaşatmalı
Seveni aşkın girdabında boğmalı
Aşk nöbetlerini tutmalı

Gönül dediğin
Sevda aşlarını iştahlıca yedirmeli
Aşk yollarında menzil murat aldırmalı
Sevda mektebinden sevdalı mezun etmeli
Dağların doruğuna kar yağdırmalı
Sevda mangalında seveni yandıracak ateş bulundurmalı

Gönül dediğin
Seyisini görür görmez tanımalı
Yürek hararetini dindirmeli
Daha neler yapmalı neler
Hani bir söz vardır”kuru kuru kurbanın olayım”
Yok ben böyle kurban istemiyorum
Ben böyle bir gönlü protesto ediyorum…
24/Şubat/2009