Gönül Dağı Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Rüzgarlara hasret kaldı,gönül dağında bulutlar.
Sisler çöktü yine,yüreğimin karanlık vadilerine.
Cananım oldu,gölgende gördüğüm karanlıklar.
Yürürken sessiz ağlayan,derdimi duymadın mı?

Karlar düştü,gönül dağımda ıslak yanaklarıma.
Rüzgar vurdu savrulunca,çatlayan dudaklarıma.
Feryadım yankılandı,gönül dağında kulaklarıma.
Bozkır tozunun çilesinde ağladım,duymadın mı?

Titreyen gönül değirmenlerinin bak dondu sesi.
Kimseler duymadı,acılarda kaybolurken nefesi.
Aşık olanın derdine,sadece sevdiği olur çaresi.
Sazın tellerinde yıllarca,dinlerken duymadın mı?

Papatya tarlalarından aşkla geçen,avare gönül.
Karanlığında kopardığın,sanma ki beyaz bir gül.
Dağlarında gezerken,hasretine öter çileli bülbül.
Sahipsiz şu gölgelerde,gezerken duymadın mı?

Sevgisiz geçen karanlık günler,aşkın hurdalığıdır.
Gönülde paslanmış her sevgi,zaman karanlığıdır.
Kokladığın beyaz güller,gönüllerin ömür şafağıdır.
Aşkla öter bülbül dilinde,dinlerken duymadın mı?