Gönül Çeşmesi... Şiiri - Mecit Aktürk

Arzunun ayağı zemine bassın
Ne âfâkî olsun, ne de çok uçuk.
Varsın eller kızsın, yüzünü assın
Resûl'ün yolunu takip et çocuk!

Ne kalpte noksan var, ne dinde kara
Hatayı, kusuru kendinde ara
Ateş eksik ise neylesin çıra
Îmansız yürekler rutûbet, çocuk.

Her nefes insana vazife yükler
"Can" denen emânet bedeni bekler
Sanma ki takvimler güne gün ekler;
Son nefesle biter bu nöbet çocuk!

Nanköre davetkâr olsa da yapın
Çalana açılsın hoş gönül kapın
Zannetme ki nefsin tek hendikapın
"Yalan" da, "gıybet" de musibet çocuk!

Mü'minin helâkı öfkeyle başlar
Kalp nefret doluysa kin gözde kışla'r
Arsız, edepsizi şeytan alkışlar
Kibirin bedeli "müebbet" çocuk!

İnsan denen beşer bu handa konuk
Her mezar mahşere gönüllü tanık
"Dil" gönül çeşmesi; akma bulanık!
Makbul olan hoş söz, muhabbet, çocuk.

Herkesin elinde olsa da plan
Gerçek olan bu an, gerisi yalan
Bir kemik yığını geride kalan
Unutma! Ölümdür âkıbet, çocuk...
Unutma! Ölümdür âkıbet, çocuk...