Gönül Çağlayanı Şiiri - Kadir Karakulakk ...

Saman tozu rüzgarımla,estim harman yerinde.
Tanelerinin gölgesinden düştüm,her seferinde.
Gönül çağlayanlarımdan,döktüğüm sözlerinde.
Buharlaşan zamanlarımda son damlaydın sen.

Kırık testilerimden içtiğim,çilelerle kavruldum.
Toprağına düşürdüğüm,terlerinden savruldum.
Karanlığını elediğim,akşamlarından yoruldum.
Yırtılan öfkelere diktiğin,en son yamaydım ben.

Şimdi haykırdığım,solmuş şu gül yapraklarında.
Söktüğün hatıralar hiç açar mı,gönül dallarında.
Karanlığın kuyusundan çektiğim sabahlarında.
Zamanın kalburundan,dökülen yaştır hep gelen.

Hırçın rüzgarlarım dinlenir,doruğundaki bulutta,
Geçen bulutlara ağlar,yavru kuşlar yuvalarında.
Ocağımdan süzülen,gönülde erittiğim buzlarda.
Sendin,akan damlaların gölgesinde hep giden.