Gönül bu bakmıyor yaşa başa,
Uçuyor basmıyor, toprağa taşa,
Vuruluyor hemen bir kalem kaşa,
Başlıyor bir anda yüreğinde karmaşa.
Gönül bu, istesen de söz dinlemiyor,
Kapıldığı rüzgarın şiddeti bilinmiyor,
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta