Gönül Bu Şiiri - Arif Arifoğulları

Gönül Bu! ! ! Bir Kere Özledimi Doluyor Yürekten Gözleri.

Hiç Bir Sebep Avutmuyor Sensizliği.

Ne Gündüzü Ne Geceyi Yaşatıyor İnsana.

Herşey Zehir Zemberek Olmuş.

Ne Güneş Yakıyor Yokluğun Kadar İçimi.

Nede Yıldızlar Işık Saçıyor Sen Gibi.

Karmı Yağmış Yokluğunun Dağlarına! ! !
Şimdi Hangi Baharı Beklersin Açmak İçin...
Yoksa Mevsim Sonbahar mı! ! !
Bu Kadar Erken mi Döktün Gül Kokulu Yapraklarını
Her Günün Bir Başka Özlem Duyar Sevdana...
Ve Derman Buldukça Onu Yazarsın.
Vuslat Rengi Beyaza

Umutlarını Kaybetmiş Duygularımla Yokluğuna Yelken Açtım Bu Gece! ! !
Karanlık Caddelerde Umutsuzluğa Doğru Yürürken Her Gölgede Seni Sayıklamak

Murad Etmek Aslında ! ! !
Şimdi Senden Bana Tek Hatıra Karanlık Geceler ve Sensizliğin Paha Biçilmez Acısı...Sustum Bu Gece
Karardı Ay! ! ! !
Geride Kalan Kocaman Cevapsız Sorular! ! !
Ve Hayat O Kadar Acı Yükledin ki Bedenime. Bedenimmi Yıkılası Enkazdan Farkı Kalmadı....

Bu Gece de Şiir Ol Kalemime! ! ! !
Mürekkebin Damlasından Hasret; Sayfanın Diğer Yüzünden Acı Dökülsün Kalbime

Velhasıl Kelam Yüreğimdeki Yaralar Yaradanın Yazdığı Kara Yazılardır