Gönül borcu Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Elinde bahçe makasıyla bahçevan
yaklaştı bir gül ağacının yanına

bahar gelmişti uçuşurken kelebekler
mis kokularıyla güller
bezemişti her bir yanı

o sırada bir kara karga gelip bir dala kondu
bülbül de gülün dalına
gül kızardı utancından al al oldu
fısıldaştılar aralarında bülbül çilerken
en yanık sesiyle gül mahçup üzgün başladı söze

-dikenimden kanıyorsan eğer bu benim hatam
al rengim utancımdan şimdi makamınla söyle
aşkını cümle cümle el ayak çekilince gel
sana gönül borcum var ben burda olacağım dedi gül
son goncam senin olsun buna hakkın var
aşkından feyz alıp yedi renkle yedi defa açıldım
yeter artık yapma etme eyleme çileme bülbül
yakma bağrımı yeter bu utanç senin acından beter

çilemeye devam etti bülbül görmüştü bahçevanı
kıyamayıp aşkına tehlikeyi haber verdi
yazık ki vakit geçti geç kalınmıştı
gül sarardı soldu korkudan gövdesinin tam ortasından
makaslandı bahçevan tarafından

bülbülün feryadı figanından ağladı bütün bahçe
bahçede hiç bir çiçek bir daha açmadı gelen sene...

9-Ocak-2009-Ankara