Gönül bahçesinde ( Nurgül) Şiiri - Murat ...

Gönül heybesinde ağır bir sızı,
Dile gelse kelam, yetmiyor Nurgül.
Güneşin bağrında saklı bir buzun,
Ateşi sönüyor, bitmiyor Nurgül.
​
​Gözlerin ufkuma çekilen mil mi?
Bu sonsuz sessizlik vuslat değil mi?
Seninle her nefes bir ömre bedel,
Zaman geçmek bilmez, gitmiyor Nurgül.
​
​Yollar yorgun düşer, ayaklar dilsiz,
Gurbet içimizde, biz bende bensiz...
Aşk dediğin mühür, vurulmuş bir kez,
Söküp atmak istesem, gitmiyor Nurgül.
​
​Ne ferman dinliyor, ne kural bu can,
Sözün bittiği yer, sensin Nurgül.
Arşa feryat etsem, duyulmaz sesim,
Gönül kafesinde hapsim, Nurgül.
​
​Yüzyıl geçse bile soğumaz közün,
Aynalar yalan da, gerçektir hüzün.
Uykumun içinde rüyama sızan,
En çıkmaz yolumsun benim, Nurgül.
​
​Dağlar diz çöker de, bu dert eğilmez,
Görünmez bir yara, kimsece bilinmez.
Kaderin yazdığı silinir belki,
Ruhuma kazınan silinmez, Nurgül.
​
​Sular tersine aksa, durulmaz bu hâr,
Gönül bahçesinde solmayan bahar...
Sırrını kimseye diyemediğim,
İçimde büyüyen koca diyarsın, Nurgül.
​
​Sen misin bendeki, ben miyim sende?
Ruh firar eyliyor bu yorgun tende.
Hangi kapıyı çalsam, eşik sen kokar,
Hangi yöne baksam, her yöndesin, Nurgül.
​
​Güneş doğsa ne çıkar, içim karanlık,
Dünya dediğin bir nefes, bir anlık.
Nurgül dediğim, sonsuz bir boşluk,
Aşk dediğinse, ömürlük yalnızlık, Nurgül.
​
​Bilsen ki lambada alev üşüyor,
Sensiz bu ömür nasıl yaşıyor?
Her satıra Nurgül diye düşüyor,
Bu aşka bir nihayet, nasıl yazılır?
Yazılmıyor, Nurgül... Yazılmıyor...