Gönül Bahçem Şiiri - Emine Öztürk

Gönül bahçeme sevdanı ektim...
Renk renk açtın gönlümde,
Masum bir papatya,kızıl bir gül,boynu bükük bir sümbül oldun.
Renk renk,çiçek açtın...
Huzur buldum eşsiz güzelliğinde.
Yediveren oldun açtın dört mevsim gönül bahçemde..
Soldurmadım,sakladım,sakındım seni esen rüzgardan kırmasın diye dallarını..
Fazla günese maruz bırakmadım ki;
Bahçemi yakıp kavurmasın diye..
Gözyaşlarımla suladım yağmur yağmadığı zamanlarda...
Gizledim seni gönlümde gizli bahçem (gönül sarayım) ...
Bana yaşama sevinci aşıladın,umutla bakmamı sağladın yarınlara...
Senin varlıgınla ayakta dururken ben,
Bir gün o lanet fırtına seni talan edinceye kadar...
O kabus gün,o zindan gece...! !
Acımadan kırdı dallarını umutlarımın,ezdi çiçeklerini bir bir...
Sen ve sana dair umutarımıda götürdü beraberinde o fırtına..
Gönül bahcem! ! (gönül sarayım)
Heyhat! !
Bir viraneye,yıkık bir kente döndü o Lanet geceden sonra...
Sevda ektim gönül bahceme,
Yalnızlık biçiyorum hasat mevsiminde...